Armia szwedzka
Karol X Gustaw dysponował armią, która pod względem taktyki, wyszkolenia, organizacji i uzbrojenia miała dużą przewagę nad wojskami Rzeczpospolitej. Dzięki doświadczeniom uzyskanym na terenie Rzeszy podczas wojny trzydziestoletniej Szwedzi wypracowali bardzo efektywny system dowodzenia, umiejętność manewru na polu bitwy, ścisłe współdziałanie różnych rodzajów wojsk i skuteczność walki ogniowej.
Piechota
Podstawową jednostką taktyczną na polu walki była brygada. Składała się z pikinierów i muszkieterów. Pikinierzy stali w środku, a muszkieterów dzielono na dwie równe części i umieszczano na skrzydłach. Ogień prowadzony był salwami a regimenty piechoty czasami dysponowały również działkami polowymi.
Wojsko szwedzkie maszerujące do Kiejdan.
Kawaleria
Jednostką taktyczną była kompania, którą z reguły ustawiano w sześciu szeregach. Podczas oddawania salwy następny szereg przechodził do przodu podczas gdy poprzednicy ładowali broń. Do szarży przegrupowywano się w trzy szeregi a w odległości sześćdziesięciu kroków kompania przechodziła w galop jednocześnie oddając salwę z pistoletów. Następnie rajtarzy atakowali przeciwnika rapierami. W czasie potopu kawaleria była stale rozwijana, zwłaszcza formacje dragonów kosztem piechoty. Było to podyktowane strukturą armii Rzeczpospolitej, w której dominowała jazda.
Artyleria
Zorganizowana była w czasie wojny w kompanie polowe. Armia szwedzka dysponowała działami 24-, 12-, 6-, i 3-funtowymi oraz moździerzami. W kampaniach 1655 – 56 Szwedzi potrafili wystawić 9 dział na 1000 żołnierzy, co było bardzo wysokim wskaźnikiem jak na owe czasy, zapewniającym im przewagę ogniową.